برایت همچون مادر فرزند مرده ای گریه می کنم
و ناله ی حسین حسین زمزمه می کنم
_ اشتباه نکن _
این من نیستم که دگرگون می شوم
نه
این اوست که برایم نسخه ی
14 قطره اشک مینویسد و
5 ناله ی حسین عزیزم و
1 بار غش در وسط روضه؛
و وقتی از روضه ات بر میگردم
صاحبان دل بویت را استشمام می کنند
و پندارشان این است که من صاحب این رایحه هستم
غافل از اینکه؛ جوار همنشین در من اثر کرد|وگر نه من همان گِل هستم که هستم
عالم عشق تو چیزی دیگر است.
عمری ست با عنایت تو گریه می کنم
تنها به قصد قربت تو گریه می کنم
عمری ست پای بیرق مشکی روضه ها
در سایه سار رحمت تو گریه می کنم
گاهی ستاره می شوم و تا سپیده دم
در آسمان غربت تو گریه می کنم
قبرت که نیست دل خوشم از این که لاأقل
پایین پای هیئت تو گریه می کنم
آه ای ضریح گمشده! بانوی بی نشان !
در حسرت زیارت تو گریه می کنم
تا صبح در حوالی دل تنگی بقیع
با بوی یاس تربت تو گریه می کنم
تا تربت شهید اُحد پا به پای اشک
هر شب به رسم عادت تو گریه می کنم
گاهی به یاد هق هق آن پلک نیمه جان
در سوگ بی نهایت تو گریه می کنم
گاهی کنار روضه ات از دست می روم
از بس که در مصیبت تو گریه می کنم
از ابتدای مرثیه هایت قدم قدم
تا کوچهٔ شهادت تو گریه می کنم
"یوسف رحیمی"
